Historia Naszego Kościoła

1841

Uroczystość wmurowania kamienia węgielnego odbyła się 18 sierpnia 1841 roku. W końcowych latach budowy okazało się, że pierwotne fundusze są niewystarczające do sfinalizowania przedsięwzięcia, dlatego też na prośbę namiestnika Królestwa Polskiego Iwana Paskiewicza car Mikołaj I przekazał brakującą sumę 117 738 złotych polskich. Kościół został oddany do odbioru technicznego 30 września 1849 r., natomiast właściwa konsekracja świątyni odbyła się w święto patrona kościoła św. Karola Boromeusza.

1849

Uroczystości związane z konsekracją kościoła rozpoczęły się w jej wigilię 3 listopada 1849 r., kiedy to w uroczystej procesji z licznym udziałem bractw religijnych, duchownych, urzędników i mieszkańców Warszawy, przeniesiono relikwie św. Karola Boromeusza z  kościoła reformatów św. Antoniego z Padwy przy ul. Senatorskiej, gdzie tymczasowo mieściła się parafia, do nowej świątyni przy ul. Chłodnej.

Kościół został konsekrowany 4  listopada 1849 r. przez bp kujawsko-kaliskiego Tadeusza Łubieńskiego krewnego fundatorki, a współkonsekratorami byli bp administrator warszawski Antoni Melchior Fijałkowski i bp kujawsko-kaliski Walenty Maciej Tomaszewski. Na wydarzeniu obecny był namiestnik Królestwa Polskiego Iwan Paskiewicz, a muzycznie uświetnił je chór Teatru Wielkiego pod dyrekcją Wojciecha Słoczyńskiego, który wykonał specjalnie skomponowaną na to wydarzenie Mszę a-moll (op. 81) Józefa Elsnera (1769-1854).

II poł. XIX wieku

W XIX w. kościół zapisał się w pamięci podróżnych wyjeżdżających ze stolicy i przybywających do niej z zachodu. W swej historii przechodził kilka restauracji w latach: 1854, 1869, 1873, 1880, 1887, 1894, i 1899.

Newsy z mediów

XIX-wieczna prasa jak „Gazeta Warszawska” w następujący sposób oceniała nową świątynię: świątynia przemawia nowym językiem, najbardziej uderza, że w niej wszystko inaczej jak gdzie indziej. Z rutyną zrywa, nie daje się krępować więzami i wymaganiami starego smaku. Odpycha naśladowanie, przybiera sobie charakter własny, wydatny nie natłoczeniem niesymetrycznem szczegółów i ozdób zbytecznych, ale prostotą form i wymiarów harmonią godność swą i świetność wyraża (GW 294/1849, s.1.) .

Z kolei w „Kurierze Warszawskim” pisano: gdy przestąpiemy główny próg Świątyni, zdumiewać się będziemy nad wewnętrzną formą, gustem oraz bogactwem ozdób i pięknościami onej (…) nie podobna jest nie doznać efektu za pierwszem zaraz zatoczeniem oka przy wejściu do wnętrza (…) smak i  czystość wieku XIX, i na koniec skromność spojona tak ścisłemi ogniwami z przepychem, dodają Jej wiele niewypowiedzianego uroku, rozlanego do koła. (KW 291/1849, s. 2.)